Jan Wypler
(ur. 14 V 1890 r. w Kochłowicach, zm. 24 XII 1965 r. w Katowicach).
Pochodził z rodziny robotniczej. Ukończył gimnazjum w Bytomiu,
następnie studiował filozofię, romanistykę, germanistykę, slawistykę i
sanskryt na uniwersytecie we Wrocławiu. Podczas studiów tłumaczył na
język niemiecki literaturę polską, m.in. utwory Leopolda Staffa,
Władysława Orkana, Stefana Żeromskiego oraz Stanisława Wyspiańskiego.
Ponadto przekładał na niemiecki także literaturę czeską i bułgarską.
W 1919r. wrócił na Śląsk i został nauczycielem w gimnazjum w Zabrzu.
Współpracował z Polskim Komisariatem Plebiscytowym, zajmował się
propagandą, pisywał także artykuły do czasopism dwujęzycznych oraz polskich
wydawanych po niemiecku. W latach 1922-1931 nauczał w gimnazjach w
Katowicach i Mysłowicach. Zajmował się także heraldyką i genealogią, podczas
to których badań odkrył dokumenty, dotyczące pobytu Jana III Sobieskiego na
Śląsku. W 1937 roku, za sprawą przyjaciela Domana Wielucha, wydawcy
słownika polsko-chińskiego, zainteresował się sinologią. Szybko nauczywszy się
biernie języka, rozpoczął działalność, tłumacząc chińską i japońską poezję,
przysłowia, filozofię i literaturę. W 1939 roku wydał rozprawkę pt.
Jak można łatwo nauczyć się po chińsku.
Poliglota, tłumacz literatury hinduskiej, chińskiej i japońskiej.
Podczas II wojny światowej pozostał na Śląsku, nauczając na tajnych
kompletach języków obcych. Po wojnie kontynuował działalność tłumacza.
Był członkiem Związku Literatów Polskich. Po śmierci został pochowany
na cmentarzu w rodzinnych Kochłowicach, a nad jego grobem
przemawiał Wilhelm Szewczyk.