Fragment chińskiej książki

Jan Wypler      (ur. 14 V 1890 r. w Kochłowicach, zm. 24 XII 1965 r. w Katowicach).
                                                Poliglota, tłumacz literatury hinduskiej, chińskiej i japońskiej.


        Pochodził z rodziny robotniczej. Ukończył gimnazjum w Bytomiu, następnie studiował filozofię, romanistykę, germanistykę, slawistykę i sanskryt na uniwersytecie we Wrocławiu. Podczas studiów tłumaczył na język niemiecki literaturę polską, m.in. utwory Leopolda Staffa, Władysława Orkana, Stefana Żeromskiego oraz Stanisława Wyspiańskiego. Ponadto przekładał na niemiecki także literaturę czeską i bułgarską.

        W 1919r. wrócił na Śląsk i został nauczycielem w gimnazjum w Zabrzu. Współpracował z Polskim Komisariatem Plebiscytowym, zajmował się propagandą, pisywał także artykuły do czasopism dwujęzycznych oraz polskich wydawanych po niemiecku. W latach 1922-1931 nauczał w gimnazjach w Katowicach i Mysłowicach. Zajmował się także heraldyką i genealogią, podczas to których badań odkrył dokumenty, dotyczące pobytu Jana III Sobieskiego na Śląsku. W 1937 roku, za sprawą przyjaciela Domana Wielucha, wydawcy słownika polsko-chińskiego, zainteresował się sinologią. Szybko nauczywszy się biernie języka, rozpoczął działalność, tłumacząc chińską i japońską poezję, przysłowia, filozofię i literaturę. W 1939 roku wydał rozprawkę pt. Jak można łatwo nauczyć się po chińsku.

        Podczas II wojny światowej pozostał na Śląsku, nauczając na tajnych kompletach języków obcych. Po wojnie kontynuował działalność tłumacza. Był członkiem Związku Literatów Polskich. Po śmierci został pochowany na cmentarzu w rodzinnych Kochłowicach, a nad jego grobem przemawiał Wilhelm Szewczyk.